De eerste drie weken

Hey, tof dat je geïnteresseerd bent in de dingen die ik bij Mercy Ships doe en hoop te gaan doen!

De eerste tijd op een nieuwe plek is altijd wennen, zo ook deze keer. Na een maand van solliciteren, documenten opsturen, inentingen krijgen en veiligheidstrainingen volgen begon mijn Mercy Ships avontuur op zondag 30 oktober met een vlekkeloze reis van Brussel naar Cotonou, Benin. De eerste uitdaging op het schip was om al mijn bagage (bedankt mams… ;) in de 30cm brede kledingkast te proppen. Ik slaap in een 6-persoons cabine en onder mij in het stapelbed slaapt een wat oudere, Zuid-Koreaanse man. Na de (zeer welkome) nachtrust begon de eerste werkdag met een bijeenkomst met alle medewerkers gevolgd door een uitgebreide en interessante uitleg van alle machines in de machinekamer. Deze 'engine room' beslaat een volledige verdieping (van de zeven), compleet gevuld met de meest uiteenlopende machines. Geen enkel systeem is 100% betrouwbaar of kan zonder onderhoud dus is er een compleet team nodig om alles werkend te houden. Mijn taak zou zijn om mee te helpen bij het onderhoud en het monitoren van de machines.
Werkdag 2 begon echter anders dan verwacht. Na de dagelijkse bijeenkomst van de technische afdeling werd mij verteld dat er dringend een loodgieter nodig is. De huidige loodgieter zou nog 2 weken aanwezig zijn om mij in te werken. Voor ik het wist kreeg ik dus mijn eerste les douche- en toiletafvoersystemen in plaats van machinetechniek. Aangezien dit nogal een verandering voor de komende drie maanden betekent en het werk me een stuk minder leuk leek kostte het me een aantal dagen om de mentale switch om te zetten. Inmiddels ben ik aardig aan het idee gewend. Een loodgieter is op dit moment hard nodig en het is maar de vraag of ik net zo veel zou kunnen bijdragen in de machinekamer gezien de complexiteit en lange inwerkperiode. En aangezien ik hier ben om bij te dragen aan de organisatie vind ik dat belangrijker dan het soort werk.
De eerste week was dus gevuld met veel nieuwe informatie over het vacuümsysteem, de douchesystemen en toiletten. Het vacuümsysteem is vergelijkbaar met een stofzuiger die alles naar een groot reservoir zuigt. Aangezien ik tot nu toe stofzuigers zo veel uit mijn leven probeerde te verbannen valt er nog van alles te leren. Er zit meer techniek achter dan ik in eerste instantie verwachtte wat de carriereswitch nog een stukje minder erg maakt. Tussen het leren door kwamen meerdere spoedoproepen voorbij. Gelukkig nog geen ‘help, de operatieruimte staat tot de navel van onze patiënt onder water!’ situaties, maar toch goed om te weten wat te doen in geval van ondergelopen gangen en wasruimten.
Overigens heb ik een normale werkweek; maandag tot vrijdag, van 8 tot 5. Elke ochtend is er een dagopening waarbij de werkzaamheden van het technische team besproken worden en is er een korte overdenking. In de avond en in het weekend is er eigenlijk altijd wel gelegenheid om te sporten of het land in te gaan.
Het eerste weekend was echter vrij rustig. Op zaterdag heb ik voor het eerst kennis gemaakt met het drukke Beninse straatbeeld. Zondag ben ik met een groepje mensen naar een lokale (Pentecost) kerk geweest. Erg leuk om een keer mee te maken aangezien de dienst nogal anders is dan ik gewend ben. De vertaler was alleen haast onverstaanbaar door het bizar hoge volume van de speakers en meezingen was er door het ontbreken van de liedtekst ook niet bij.
Fun fact: tijdens de autorit naar de kerk kwam ik erachter dat er een gat in mijn broek zat, op een nogal ongelukkige plek. Dan wordt een voorstelronde voor een kerkzaal met 600 mensen toch een stukje ongemakkelijker… :P
Week twee was op verschillende punten leerzaam. Zo heb ik kunnen leren hoe verschillend de doucheputjes van 80 kamers er uit zien en hoe deze het beste schoon te maken zijn (het echte leerzame van deze ervaring was het wennen aan het niet altijd even schone werk). Daarnaast was de loodgieter vrijdag ziek dus was dat de eerste dag waarop ik er in mn eentje voor stond.
Het weekend ben ik met een aantal mensen van het schip naar Ouidah geweest. Naast dat dit de geboorteplaats van Voodoo is heeft deze plaats een grote rol gespeeld in de slavenhandel. Aangezien Nederland hier natuurlijk ook flink aan meegeholpen heeft was het best indrukwekkend om te horen en te zien wat zich hier allemaal heeft afgespeeld. De eerste fase van slavenhandel was bijvoorbeeld het sturen van zendelingen om rust in het gebied te krijgen. Zoiets zet je toch wel een beetje aan het nadenken.
Die zondag werd ik, samen met anderen, uitgenodigd om naar een kerkdienst te gaan van een van de (Beninse) elektriciens. Deze was op veel punten vergelijkbaar met mijn eerdere ervaring, alleen werd hier uitgebreid gedanst. De dans kwam het meeste overeen met wat een stramme Nederlander als kippendans kent. We werden als eregasten op het podium gezet, dus meedansen zat er jammer genoeg niet in...
Afgelopen week was vooral een drukke week. Tussen het vervangen van de drinkwaterfilters komen oproepen voorbij die variëren van een lekkend kraantje tot een verstop filter doordat mensen plastic zakjes in de wasmachine gooien. Begin deze week vertrok de loodgieter, dus sta ik er nu echt alleen voor. Gelukkig zijn er een aantal mensen op het schip aanwezig die kunnen helpen als ik ergens niet uit kom, maar tot nu toe zijn alle problemen vrij gemakkelijk op te lossen.
Daarnaast kreeg ik deze week te horen dat er over een maand een andere loodgieter naar het schip komt. Het blijft dus nog een beetje een vraagteken hoe komende maanden er precies uit gaan zien.
 
Tot zover mijn eerste blog. Hopelijk was het een beetje (leuk om) te lezen en geeft het een aardig beeld van mijn tijd en activiteiten bij Mercy Ships!